Wat is het in deze wereld toch oneerlijk verdeeld: sommigen moeten keihard werken en slagen er zelden in iets eigens, iets origineels te bedenken. Anderen, zoals deze Aure Delaroière, lijken daar veel minder moeite voor te moeten doen en ze werken zich in géén tijd helemaal naar de bovenste regionen van hun kunsttak.

Deze “A Few Words” is de debuut-EP van een jongedame /architecte die in Parijs woont, maar uit de Cévennen afkomstig is en een deel van haar leven in Mexico gewoond heeft. Die Mexicaanse periode blijkt de voedingsbodem geweest te zijn voor de zes songs en opener “The Line”, dat net voor de zomer van 2023 verscheen en meteen opgepikt werd door Duyster en Les Inrocks, plaatsen waarvan bekend is dat er de juiste oren rondlopen.

En zo komt het dat de Parisienne sinds kort onderdak vond bij het Kortrijkse MayWay Records, waar ook die andere geweldige nieuwkomer, Ão gehuisvest is. Daar zaten ze niet stil en ze stuurden Aure meteen mee op weg in het voorprogramma van Marble Sounds en dat blijkt erg goed te verlopen. Het laat zich dan ook raden dat deze EP, waarop Aure niet alleen in het Frans zingt, maar ook in het Engels en het Spaans, bijzonder hoge ogen zal gaan gooien. En dat is volkomen terecht, want het is al een tijdje geleden dat we een debuut van dit niveau hoorden: ondanks de gevaarlijke “meisje-met-gitaar”-setting, houdt Aure moeiteloos je aandacht.

OK, ik geef toe: er is enige inbreng van toetsenist Sage, in Frankrijk bijzonder bekend van bij de band Revolver en voor de Engelse teksten werd een beroep gedaan op Piers Faccini, maar dit is toch vooral het debuut van een dame met een bijzonder knappe stem. Haar liedjes schrijft ze zelf en die pakken je meteen bij je nekvel. “Suddenly” en “Dans La Plaine” kent u wellicht al van de radio, waar u allicht ook al heeft horen zeggen dat Aure doet denken aan Nico en aan Françoise Hardy. Dat laatste kan ik alleen maar be-amen, zeker in “Five Hours”, net zoals ik me kan vinden in de vage verwijzingen naar Leonard Cohen, al heeft dat wellicht alles te maken met het gitaarspel op diens eerste platen.

Het verbaast me dan weer dan de naam van Carla Bruni nergens opduikt, want als ik al één gelijkenis hoor, dan wel met har. Maar verder is dat allemaal niet erg: deze plaat stààt als een huis en is het gedroomde visitekaartje van iemand die “het” zonder enige twijfel gaat maken. Daarvoor hoef je maar naar “Todo Lo que Busco” of naar afsluiter “Where the Real Things Go” te luisteren. Mysterieus, zijdezacht, en uitermate geschikt voor donkere avonden als die van deze dagen van begin december.

Tegen de tijd dat deze lijnen verschijnen zitten de concerten met Marble Sounds er wellicht al op, maar er is goed nieuwe: in de lente van 2024 komt Aure ons terug bezoeken en ik kan één ding nu nu al redelijk voorspellen: Aure wordt een hele grote en over een half jaar wordt het dringen voor kaartjes ! Heerlijke kennismaking is dit !

(Dani Heyvaert)